Świadczenia urlopowe finansowane z funduszu socjalno-bytowego - wyrok NSA

Świadczenia urlopowe finansowane z funduszu socjalno-bytowego mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tak wynika z wyroku NSA z 27 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 1049/12.

Spółka z o.o. złożyła do organu podatkowego wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej w sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wypłatę dofinansowania do wypoczynku pracowników. We wniosku wskazała, że na podstawie art. 4 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012 r. poz. 592 ze zm.) zrezygnowała z tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wymienione wydatki ponosi z utworzonego w tym celu funduszu socjalno-bytowego. Odpis na ten fundusz dokonywany jest w wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Spółka wyraziła pogląd, że kwoty wydatkowane na wypłatę pracownikom dofinansowania do wypoczynku mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Organ podatkowy uznał to stanowisko za nieprawidłowe. Stwierdził, że wydatki na dofinansowanie do wypoczynku pracowników, pomimo iż nie pochodzą ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, noszą znamiona działalności o charakterze socjalnym wskazanej w art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W konsekwencji, przedmiotowe wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, gdyż wykluczone zostały z tej kategorii na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 45 updop. W ocenie tego organu wszelkie wydatki na działalność socjalną określoną w przepisach ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, sfinansowane przez pracodawców nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Odnosi się to zarówno do pracodawców tworzących zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, jak również do pracodawców nietworzących tego funduszu.

Przedmiotowe wydatki nie będą mogły być również zaliczone do kosztów podatkowych jako świadczenie urlopowe, gdyż nie stanowią świadczenia urlopowego, o jakim mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Spółka zaskarżyła wydaną interpretację do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Sąd pierwszej instancji uznał skargę za niezasadną. W związku z tym spółka wniosła skargę kasacyjną do NSA.

Skarga kasacyjna okazała się zasadna. W ocenie NSA sporne wydatki jako świadczenia urlopowe, mogą być zaliczone do kosztów podatkowych. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 updop nie rozróżnia świadczeń urlopowych wypłaconych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i z innego źródła. Decydującą o zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów przesłanką sformułowaną w powołanym przepisie jest wypłacanie świadczeń zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Prowadzi to do wniosku, że zakresem dyspozycji powołanego art. 16 ust. 1 pkt 45 updop objęte zostały świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, których źródłem finansowania nie jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Taki wniosek wypływa również z porównania art. 16 ust. 1 pkt 45 i art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b updop.

Świadczenia urlopowe wypłacane przez pracodawców, którzy tworzą zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, finansowane są z funduszu, na którego odpisy stanowią koszty podatkowe w świetle art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b updop. Zatem wydatki na świadczenia urlopowe pośrednio podlegają uwzględnieniu w ramach kosztów uzyskania przychodu poprzez zaliczenie do nich odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Z tego też względu wyróżnienie w art. 16 ust. 1 pkt 45 updop osobno świadczeń urlopowych jako wydatku podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu należy potraktować jako świadomy zabieg legislacyjny ustawodawcy mający na celu objęcie zakresem tej normy świadczeń urlopowych wypłaconych przez pracodawców nietworzących tego funduszu.