Dofinansowanie do wypoczynku pracownika wypłacone przez pracodawcę nietworzącego ZFŚS

(interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 sierpnia 2014 r., nr ILPB3/423-250/11/14-S/JG, uwzględniająca wyrok NSA z 27 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 1049/12; zamieszczona na stronie internetowej Ministerstwa Finansów)

"(…) Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi wydatki na wypłatę dofinansowania do wypoczynku pracowników, zgodnie z § 13 zakładowego układu zbiorowego pracy dla pracowników Spółki (…).

W punkcie 1 ww. paragrafu, na podstawie art. 4 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rezygnuje się z tworzenia w Spółce zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W punkcie 2 tworzy się fundusz na cele socjalno-bytowe w wysokości odpisu podstawowego, określonego w art. 5 ust. 2 ww. ustawy o ZFŚS.

Punkty od 3 do 6 zawierają zapisy, zgodnie z którymi fundusz przeznacza się na dofinansowanie wypoczynku pracowników Spółki.

I tak, upoważnionym do dofinansowania jest każdy pracownik Spółki, korzystający w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 dni kalendarzowych. Indywidualna wysokość dofinansowania jest równa wysokości odpisu podstawowego, o którym mowa wyżej, i jest proporcjonalna do wymiaru czasu pracy. Dofinansowanie wypłaca się najpóźniej w dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu.

Powyższe wydatki Spółka ujmuje w księgach rachunkowych w dacie poniesienia wydatku i na ten sam moment obciąża wyodrębnione księgowo konto funduszu socjalno-bytowego. Nie prowadzi dla potrzeb tego funduszu odrębnego rachunku bankowego.

Spółka zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na wypłatę ww. dofinansowań pracownikom Spółki na moment poniesienia wydatku na rzecz konkretnego pracownika. Spółka zamierza dokonać zaliczeń również za okres wsteczny (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone pracownikom Spółki dofinansowanie do wypoczynku może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

(…) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadza się do analizy przesłanek zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Powołany wyżej przepis stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - pracodawcy, nieprowadzący działalności w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, mogą tworzyć fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w art. 3 ust. 4-6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W powyższej ustawie w art. 3 ust. 4-6 zostały uregulowane wysokość i zasady wypłacania świadczenia urlopowego.

W ocenie Sądu, przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie rozróżnia świadczeń urlopowych wypłaconych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i z innego źródła. Ponadto, przepis ten nie wskazuje, by źródłem finansowania świadczeń urlopowych dla celów zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów mógł być tylko zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Decydującą o zakwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów przesłanką sformułowaną w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy, jest wypłacanie świadczeń zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Innymi słowy, powyższe sformułowanie nie determinuje źródła, z którego mają zostać wypłacone powyższe świadczenia urlopowe, lecz wskazuje na warunek, jaki mają spełniać, tj. powinny zostać wypłacone i to zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Prowadzi to do wniosku, że zakresem dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte zostały świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, których źródłem finansowania nie jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (podkreśl. red.).

W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego, powyższy wynik interpretacyjny zostaje wzmocniony na tle argumentacji płynącej z wykładni systemowej wewnętrznej, w szczególności wynikającej z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, zestawienie art. 16 ust. 1 pkt 45 i art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, zdaniem Sądu, że do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy zaliczają się świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, lecz z innego źródła niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że świadczenia urlopowe wypłacane przez pracodawców, którzy tworzą zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, wypłacane są z funduszu, na którego odpisy stanowią koszty uzyskania przychodu tego pracodawcy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem wydatki na świadczenia urlopowe pośrednio podlegają uwzględnieniu w ramach kosztów uzyskania przychodu poprzez zaliczenie do nich odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Z tego też względu wyróżnienie w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych osobno świadczeń urlopowych jako wydatku podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu należy potraktować jako świadomy zabieg legislacyjny ustawodawcy mający na celu objęcie zakresem tej normy świadczeń urlopowych wypłaconych przez pracodawców nietworzących funduszu (podkreśl. red.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 1049/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy. (…)"